من نه نویسنده ام، نه منتقد و نه وبلاگ نویس

اصلا همیشه تو خاطره نوشتن هم کم می اوردم.

یه دفترچه خاطرات دارم، تقریبا مال 9 سال پیشه، ولی هنوز نصف دفتر هم پر نشده. یه وقت اگه خیلی حال داشتم، یا خیلی اتفاق خاصی افتاده بود و یا به حد انفجار رسیده بودم، می رفتم سراغش.

وبلاگ نویسی هم همین جور بود. از وقتی شروعش کردم، سعی کردم بنویسم، ولی ...

خوب بالاخره یکی درونگراس و یکی هم برونگرا. منم از همون دسته ای هستم که خودتون فهمیدین.

این روزا هم کارام خیلی زیاده. هم کنکوریم، هم دانشجوام، هم یه جورایی طلبه، کارای جانبی دیگه ای هم دارم، خونه هم که به هر حال مسئولیت های خاص خودشو داره.

پس...

1. خیلی خوشحالم که محیط مجازی بهم این فرصت رو داد که دوستای خیلی خوبی پیدا کنم (از همه تون که بهم سر می زنین و کامنت می ذارین، نگران می شین و ... بی نهایت ممنونم)

2. اگه وبلاگم همین جوری راکد مونده، ولی عوضش من بهتون سر می زنم و دوس ندارم، دوستامو و نوشته های خوبشون رو از دست بدم.

3. البته این پست به معنی بستن وبلاگم نیست، می نویسم... دیر می شه ولی می شه